Ο Αη Βασίλης και ο Απόλλων το μαγικό ελάφι...

3
Ο Γιαννάκης...κοίταξε έκπληκτος...πίσω του...και τι να δεί...
Ένα όμορφο δυνατό ελάφι...
...με κάτι μεγάλα μάτια...σχεδόν ανθρώπινα...
Το ελάφι ...τον πλησίασε και του είπε...
...με λένε Απόλλωννα...
Ανέβα...να  ξεκινήσουμε το συναρπαστικό ταξίδι...
...στον κόσμο των Χριστουγέννων...
Προορισμός ο Αη Βασίλης...
Ο Γιαννάκης...με ένα σάλτο...ανέβηκε στον Απόλλωνα...
το ελάφι...
και αρχίσανε...να πηγαίνουν γρήγορα...τόσο γρήγορα...
που η Θορυβούπολη...έμοιζε...σαν θέα απο καρουζέλ...
Πέρασαν πάνω από το σπίτι του...
απ΄τα σπίτια των φίλων του...
Ο Γιαννάκης ...ήταν τόσο χαρούμενος...
που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του...
ένα τεράστιο χαμόγελο...
-Είναι φανταστικά ...έλεγε και ξαναέλεγε...
Όμως...κάποια στιγμή...το χαμόγελο ...χαμήλωσε...την
ένταση του...βλέποντας...αυτά τα φτωχά παιδάκια...
απο εκεί ψηλά...
να περπατούν στις λάσπες...χωρίς παπούτσια...
να προσπαθούν να ζεσταθούν...κουρνιάζοντας...
σαν τρομαγμένα περιστέρια...
και ψάχνοντας ...στους κάδους των σκουπιδιών...
για κάποιο ...πεταμένο παιχνίδι...
που κάποιο άλλο παιδί...απλά είχε βαρεθεί...
Τελικά οι μεγάλοι είχαν δίκιο...
Υπήρχαν αυτά τα παιδάκια...
Τα μάτια του...γέμισαν μικρές σταλαγματιές απο δάκρυα...
και φώναξε στον Απόλλωνα...
-Μαγικό ελάφι...κάνε όσο πιο γρήγορα μπορείς...
να βρούμε τον Αη Βασίλη...
σε λίγο θα χτυπήσει δώδεκα...
πρέπει να του πούμε...
που θα βρεί ...αυτά τα παιδάκια...
Ο Απόλλωνας όμως...είπε στον Γιαννάκη...
Θα πρέπει να κάνουμε μια στάση...
-Που θα πάμε μαγικό ελάφι;...ρώτησε ο Γιαννάκης με απορία...
Ο Απόλλων ...το μαγικό ελάφι...δεν απάντησε...παρά με ένα μεγάλο
άλμα ...που έκανε...με τα λεπτά και μακριά του ποδαράκια του...
Βρέθηκαν σε ένα μεγάλο σαν δάσος πάρκο...
...είχε και άλλα ελάφια...τσιντσιλά...΄μικρά ρακούν...
περήφανα πολύχρωμα παγώνια...
Εκεί ήταν ένα πέτρινο  σπιτάκι...που μέσα βρίσκονταν...η βοηθός του Αη Βασίλη...
η Ζωρζέτ... που έφτιαχνε κάτι μαγικές μαρμελάδες...
Ο Απόλλων προέτρεψε...τον Γιαννάκη... να δοκιμάσει απ΄τη μαγική μαρμελάδα...
για να πάρει δύναμη...
ώστε να μπορέσει ...να δεί τον Αη Βασίλη...
Η μαρμελάδα ...είχε ένα ωραίο κόκκινο χρώμα...
ήταν φτιαγμένη από γλυκά μυρωδάτα βατόμουρα...
Ήταν η μαρμελάδα της αγάπης...
Όποιος ...έτρωγε μια κουταλιά από αυτή...τη μαγική
μαρμελάδα...αγαπούσε όλο τον κόσμο...
Σε λίγο ...μέσα από το πάρκο ...ακούστηκε...
ένα δυνατό χλιμίντρισμα...απο τάρανδους...
και σούρσιμο ...απο μεγάλα εντυπωσιακά ...
στολισμένα ...με ροζ...γαλάζιες...και λευκές μεταξωτές κορδέλες...
ήταν γεμάτα ...απο πακέτα με δώρα...
Μια μπάσα και επιβλητική φωνή ακούστηκε να λέει...
-Χο,χο,χο...Καλά Χριστούγεννα...Γιαννάκη...
Ο Γιαννάκης.... δεν πίστευε...στα μάτια του...
Είχε μπροστά του...ολοζώντανο τον Αη Βασίλη...
Ήταν μεγαλόσωμος...με κάτασπρα γένια...
κόκκινα ρούχα...και κόκκινο σκούφο...με
μια μικρή άσπρη κόκκινη φουντίτσα...
να κρέμεται πότε...εδώ και πότε εκεί...
-Είχε και ένα μεγάλο σάκο...για να βάλει...
μέσα τα δώρα...που θα άφηνε ...έξω απο κάθε σπίτι με παιδάκια...
Ο Γιαννάκης τον κοίταζε...έκθαμβος...
είχε μείνει άφωνος...
...νόμιζε ότι ήταν όνειρο...
...η συνάντηση του ... με τον Αη Βασίλη...
Σε λίγο ...ο Αη Βασίλης...τον ρώτησε...
-Γιαννάκη...γιατί ήθελες τόσο να με βρείς;...
...ποιά η επιθυμία σου;...
-Nα ...Αη Βασίλη...εκεί στη Θορυβούπολη...
που ζω...υπάρχουν κάτι παιδάκια...που
σε έχουν ανάγκη...
Δεν έχουν τίποτα...και τα Χριστούγεννα...
θα είναι στεναχωρημένα...αν δεν πας...
...και συνέχισε...εγώ θέλω...φέτος το δώρο μου...
να το δώσεις σ΄αυτά τα παιδάκια...
Ο Αη Βασίλης...γέλασε τρανταχτά...
και του είπε...για την αγάπη...που έδειξες...
για τα άλλα παιδάκια...
Θα πάρεις ως ανταμοιβή ...το δώρο που ήθελες...
να δώσεις για τα άλλα παιδάκια...
Το αξίζεις...για την τόσο καλή σου ...πράξη...
Έτσι...ο Αη Βασίλης...με το έλκυθρο του ...
και ο Γιαννάκης με τον Απόλλωνα το μαγικό ελάφι...
πέταξαν ...πάνω απ΄τις γειτονιές της Θορυβούπολης...
Βρέθηκαν...στα παιδάκια ...που είχαν τόση ανάγκη...
αυτά τα δώρα...
Μοίρασαν ...ζαχαρωτά... παιχνίδια...ολοκαίνουργια ρούχα...
Γέμισε η Θορυβούπολη...από χαρούμενες παιδικές φωνούλες...
...γέλια και κάλαντα...
Καλά και ευτυχισμένα χριστούγεννα...
"TΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΙΚΗΣ ΠΕΝΑΣ"  2013  Αnais Zolie




 

O Αη Βασίλης και ο Απόλλων το μαγικό ελάφι...

2

Όταν βράδυασε και τα αστέρια...άρχισαν δειλά δειλά...
...να εμφανίζονται...
Ο Γιαννάκης ... ΄κοίταξε τον ουρανό...
...εκεί κάπου παράμερα...
καθόνταν ...ένα μικρό αστεράκι...
...που του χαμογέλασε...
και σε λίγο...βρίσκονταν έξω απ΄το παράθυρο του...
-πως σε λένε; τον ρώτησε το αστεράκι...
-Γιαννάκη...απάντησε εκείνος...
-Γιατί είσαι θλιμμένος; ξαναρώτησε το αστεράκι...
-Να... έχω ακούσει απο τούς μεγάλους...ότι κάτι παιδάκια
εκεί έξω...δεν έχουν...ούτε παιχνίδια...ούτε φαγητό...ούτε
ρούχα να ζεσταθούν...που κάνει παγωνιά...
και ήθελα...να βρώ τον Αη Βασίλη ... να του πω...
να μην φέρει ...φέτος τα χριστούγεννα ...δώρο σε μένα...
...να το πάει ...στα άλλα παιδάκια που δεν έχουν...
-Κλείσε τα μάτια σου...και πες τρείς φορές...τη φράση...
Αγάπη για όλους...αποκρίθηκε το αστεράκι...
Έτσι και έγινε...
Ο Γιαννάκης... είπε τρείς φορές...τη φράση που του είπε
το αστεράκι...
Ξάφνου...
Νιφάδες χιονιού...άρχισαν να χορεύουν στον ουρανό...
Χριστουγεννιάτικες μελωδίες...ξεχύθηκαν...πλημμύρισαν...
μέσα απο μαγικά κουτιά ... με μπαλάρινες που χόρευαν...
...ο μικρός τυμπανιστής...ένα μαγικό βιολί...χαρούμενα αντηχούσαν...
Παραμονή Χριστουγέννων...και όλα μπορούν ... να συμβούν...
Εκεί ...που ο Γιαννάκης... συνεπαρμένος έβλεπε όλα αυτά τα θαυμάσια και
συνάμα φανταστικά ...να γίνονται γύρω του ...
ακούστηκε μια φωνή να λέει...
-Γιαννάκη...ανέβα και ξεκινάμε...στον Αη Βασίλη να πάμε...
 
Anais Zolie 2013  "τα παραμύθια της μαγικής πένας"

Ο Αη Βασίλης και ο Απόλλων το μαγικό ελάφι...

1

Τα χριστούγεννα κοντοζυγώνουν...
...σε μια μεγάλη πόλη ... με ψηλά κτίρια...
...και πολύ θόρυβο...
...τη λένε Θορυβούπολη...
Στην πόλη αυτή ο κόσμος...έχει κρεμάσει...πολύχρομα...
λαμπάκια...στα μπαλκόνια...στις πλατείες...
και απο τα παράθυρα των σπιτιών...
φαίνονται...να αναβοσβήνουν...χαρούμενα...
δίνοντας ...έτσι ένα πιο γιορτινό τόνο...
στην ατμόσφαιρα...
Σε ένα απο αυτά...τα παράθυρα...ο μικρός Γιαννάκης...
συλλογιέται...προβληματισμένος...
απο τις συζητήσεις των μεγάλων...
αν αυτά τα χριστούγεννα ...
θα πρέπει να ζητήσει...απ΄τον Αη Βασίλη...
δώρο για τον εαυτό του...
Γιατί ...έχει ακούσει...ότι υπάρχουν πολλά φτωχά παιδάκια...
εκεί έξω στη Θορυβούπολη...

Κοραλλένια 5

Αφού η Ανυπομονησία έφυγε...
Οι γοργόνες μαζί με την Κοραλλένια...περίμεναν κάποιος να τους πεί...
...τι γίνονταν στο μέρος τους...
Ήρθε η νύχτα...τα αστέρια άναψαν και είχαν ... ένα δυνατό φώς...
...σαν προβολέας...
Ξάφνου...παρουσιάστηκε...ένα ουράνιο τόξο...
Τύλιγε τον ουρανό ... σαν μεταξωτή χριστουγεννιάτικη κορδέλα...
Εμφανίστηκε μπροστά τους η Αισιοδοξία...
Όμορφη με το λαμπερό της βλέμμα...
Τους είπε- Για να φύγει ο Χειμώνας ... και η Άνοιξη να΄ρθει...πρέπει η ψυχή να ευφρανθεί...
Τότε οι γοργόνες...άνοιξαν το μαγικό βιβλίο της σοφίας...
...να ερμηνεύσουν...τα λεγόμενα της Αισιοδοξίας...
Βρήκαν...το ξόρκι που επίσης έλεγε...ότι πρέπει πρίν ψιθυρίσουν ... τα μαγικά αυτά λόγια...να χαμογελάσουν...
Οι γοργόνες και η Κοραλλένια...ένωσαν τα χέρια τους...χαμογέλασαν με όση δύναμη είχαν...
και άρχισαν να λένε ...το μαγικό ξόρκι...
Τότε εμφανίστηκε η Χαρά...
Λουσμένη στο φώς...
Όλες μαζί άρχισαν να χορεύουν και να τραγουδούν...΄
Ώσπου...ο Ήλιος ...άρχισε να ξεπροβάλλει...μέσα απ΄τα γκρίζα σύννεφα...
Ο Χειμώνας ... φοβήθηκε την τόση ακτινοβολία...που περιέβαλε εκείνο το μέρος...
Δεν άντεχε τόση θέρμη...
Μάζεψε τα σύννεφα...τη βροχή...το χιόνι...τους ανέμους...
...και άρχισε να τρέχει...
Τα λουλούδια ξανάνθισαν...
Η Άνοιξη άρχισε να χορεύει ανάμεσα τους...
Η Ευτυχία άπλωσε το χέρι και τράβηξε την Κοραλλένια στο μέρος όπου
μεγάλωσε...
Δεν είχε να φοβάται....τίποτα πια...
Το μέρος της Κοραλλένιας...ονομάστηκε Κοραλλένιο νησί...
Οι γοργόνες ...κολυμπούσαν χαρούμενες...ανάμεσα στα κύματα της γαλάζιας θάλασσας...
Η Αγάπη και η Στοργή αγκάλιασαν την Κοραλλένια...
...και αυτό θα ήταν για πάντα...
ΤΕΛΟΣ
Aφιερωμένο ...με όλη  μου την αγάπη...σε όλα τα μοναχικά παιδάκια αυτού του κόσμου...
(σύντομα η επόμενη ιστορία "Το τριαντάφυλλο του έρωτα")
 

Kοραλλένια 4

Οι μέρες περνούσαν άχρωμα...
...για την Κοραλλένια...
...η Νοσταλγία...
...άρχισε να της φέρνει στο νου...
...το μέρος που μεγάλωσε...
...με τον ήλιο και τη χαρά...
και αισθάνθηκε...για μια στιγμή ότι ήταν εκεί...
Οι γοργόνες και η Κοραλλένια...ξεκίνησαν αυτή τη
φορά ...για να πάνε...στη χώρα της Προσμονής...
Όταν έφτασαν εκεί...τους έπιασε απ΄το χέρι η Ανυπομονησία...
...τότε η Ηλιόφανη είπε...
-Παιχνιδιάρα Ανυπομονησία...
...άφησε μας σε παρακαλώ...
...ώστε να μπορέσουμε μαζί με την Ηρεμία...
...να δούμε τι θα γίνει παρακάτω...

Kοραλλένια 3 {συνέχεια}

Ο ήλιος κρυμμένος πίσω απο ένα μικρό σύννεφο...περίμενε...να ανατείλει ξανά...
Η Γαλήνη ακούγοντας ...την βροντερή σιωπή και το κλάμα της Ηρεμίας...αναρωτήθηκε...τι να συμβαίνει...
Έτσι έτρεξε προς το μέρος της σπηλιάς...
Είδε την Αναστάτωση...και με μιας άπλωσε τα χέρια...σαν μια μεγάλη αγκαλιά...
Η Αναστάτωση ...το έβαλε στα πόδια...έφυγε...εξαφανίστηκε...
Η δύναμη της Γαλήνης ...τρόμαζε  την Αναστάτωση και μαζί την Φασαρία που τη συνόδευε...
Ήρθε και η κόρη της Γαλήνης...η Νηνεμία...
Η Κοραλλένια κοιτούσε σαστισμένη...όλα αυτά που συνέβαιναν μπρός στα παιδικά μάτια της...
Σε λίγο έφτασαν και οι δυό γοργόνες...
Η είσοδος της σπηλιάς των ονείρων...είχε πλέον ανοίξει...
Μπήκαν μέσα και βρήκαν τη μικρή Κοραλλένια...κουλουριασμένη σε μια γωνιά...και να κλαίει...
-Μη φοβάσαι μικρή μου...της είπε η Ηλιόφανη...σκουπίζοντας τα δάκρυα...της Κοραλλένιας...
-Είσαι ασφαλής πιά...συμπλήρωσε η Θαλασσιά...
Της είπαν...τι είχε συμβεί στη στεριά...στο μέρος τους...
Όλοι μαζί λοιπόν...θα έπρεπε να πάνε ...στο νησί της Υπομονής...
Οι γοργόνες πιάστηκαν χέρι χέρι ...και η Κοραλλένια ...ανέβηκε στη ράχη του δελφινιού...
και ξεκίνησαν...
Αφού πέρασαν κάμποσα κύματα...τελικά έφτασαν...
Εκεί τους περίμενε η Υπομονή...
Τους υποδέχτηκε με χαμόγελο...
Η Κοραλλένια...ένιωσε μια ανακούφιση...
Όμως νοσταλγούσε το μέρος που μεγάλωσε...
Στο νησί της Υπομονής...δεν υπήρχε κάτι το σπουδαίο ή το ιδιαίτερο...
Ήταν απλά κάτι το προσωρινό...
Πιο πέρα ...είχε μια ταμπέλα που έγραφε...προς Προσμονή...
...εκεί θα ήταν ο επόμενος σταθμός τους...
{συνεχίζεται...}

Kοραλλένια {2}

΄Οταν έφτασαν όμως...
Στην είσοδο της σπηλιάς τις περίμενε...η Απογοήτευση η οποία γελούσε σαρκαστικά...
Τα τρανταχτά της γέλια αντηχούσαν παντού...
Ήταν πολύ άσχημη...και σε λίγο εμφανίστηκε και η ασχημότερη αδελφή της η Απελπισία...
Οι δυο γοργόνες έκλεισαν τα αυτιά τους, για να μην ακούνε τους ήχους από το μουρμουρητό τους.
Γιατί δεν έπρεπε...έτσι είχαν διαβάσει στο βιβλίο της σοφίας...
Πάνω στη στεριά έβρεχε ακατάπαυστα...
Η Αναστάτωση...χόρευε εκστασιασμένη με τα ανακατωμένα της μαλλιά να σκορπίζει σκόνη απο πανικό, σε όλο εκείνο το όμορφο μέρος.
Ήρθαν τα πάνω κάτω σε μια στιγμή...
Η γλυκειά Ηρεμία είχε παγιδεύτει ανάμεσα σε όλο αυτό που συνέβαινε και παρακαλούσε να έρθει η Γαλήνη να τους αγκαλιάσει...{συνεχίζεται...}
 

Κοραλλένια...

Λέξη...ρήμα...συλλαβή... με  πένα μαγική...ιστορία θα γραφτεί...

Σε ένα όμορφο μέρος που το αγκάλιαζε η θάλασσα και το χρωμάτιζε ο γαλάζιος ουρανός...
Ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι.
Είχε μακριά μεταξωτά ξανθοκόκκινα μαλλιά και ροδοψημένα απο τον ήλιο μαγουλάκια.
Το όνομα της...Κοραλλένια...
Την έλεγαν έτσι διότι η νονά της, που ήταν η πανέμορφη γοργόνα η Ηλιόφανη, την είχε βρεί στην άκρη του γιαλού μέσα σε μια κούνια φτιαγμένη από κοράλλια όταν ήταν βρέφος ακόμη.
Απο τότε την προστάτευε και της είχε μάθει όλα όσα γνώριζε για τον κόσμο.
Σε εκείνο το μαγικό μέρος...ήταν πάντα άνοιξη ή καλοκαίρι...
Οι φίλοι της...ήταν οι γλάροι και τα δελφίνια, που με τη ράχη τους, την πήγαιναν καθημερινά βόλτα,
στη σπηλιά των ονείρων...
Οι μέρες περνούσαν ανέμελα για τη μικρή Κοραλλένια...
Ώσπου μια μέρα ξαφνικά...
Ο ήλιος κρύφτηκε...η θάλασσα αγρίεψε...ο αέρας σφύριζε θυμωμένα...γιατί απρόσκλητα ήρθε ο γερό Χειμώνας...
Έφερε μαζί του...κάτι γκρίζα μεγάλα σύννεφα...και εκεί πίσω...έκρυψε...την Άνοιξη.. και.το Καλοκαίρι...
Μόνο το Φθινόπωρο...άφηνε να περνάει από εκεί και μάλιστα εφόσον το συνόδευε η Βροχή...
Ο Χειμώνας ήταν πάντα κατσούφης... του έφταίγαν όλα...
Η γοργόνα Ηλιόφανη μαζί με την αδελφή της τη Θαλασσιά...κολυμπούσαν αναμέσα στα ανάστατα κύματα...προσπαθώντας να πλησιάσουν το νησί των Ονείρων... όπου εκεί βρισκόταν η Κοραλλένια...{σύντομα η συνέχεια...}

"Τα παραμύθια της μαγικής πένας" Αnais  Zolie  2013


 

Πρόλογος

Κάποτε στα πολύ παλιά χρόνια...υπήρχε μια χρυσή μαγική πένα...

Όποιος της έλεγε τις τρείς μαγικές φράσεις...εμφανίζονταν γραμμένα...

παραμύθια και ιστορίες...

Έτσι ...ένα όμορφο καλοκαιρινό απόγευμα...που περπατούσα δίπλα στη θάλασσα...

Ανάμεσα στην ηλιοψημένη άμμο κάτι λαμπύριζε...

Ήμουν τόσο τυχερή...ήταν η χρυσή μαγική πένα...

Την κράτησα στα χέρια μου...την άνοιξα και μέσα βρήκα...ένα μικρό πολυκαιρισμένο χαρτάκι...

που έλεγε...

Λέξη...Ρήμα...Συλλαβή...με μια πένα μαγική...ιστορία θα γραφτεί...

 

 

Αnais Zolie 

 

 

 

( θα ακολουθήσει η ιστορία της Κοραλλένιας)