Kοραλλένια 3 {συνέχεια}

Ο ήλιος κρυμμένος πίσω απο ένα μικρό σύννεφο...περίμενε...να ανατείλει ξανά...
Η Γαλήνη ακούγοντας ...την βροντερή σιωπή και το κλάμα της Ηρεμίας...αναρωτήθηκε...τι να συμβαίνει...
Έτσι έτρεξε προς το μέρος της σπηλιάς...
Είδε την Αναστάτωση...και με μιας άπλωσε τα χέρια...σαν μια μεγάλη αγκαλιά...
Η Αναστάτωση ...το έβαλε στα πόδια...έφυγε...εξαφανίστηκε...
Η δύναμη της Γαλήνης ...τρόμαζε  την Αναστάτωση και μαζί την Φασαρία που τη συνόδευε...
Ήρθε και η κόρη της Γαλήνης...η Νηνεμία...
Η Κοραλλένια κοιτούσε σαστισμένη...όλα αυτά που συνέβαιναν μπρός στα παιδικά μάτια της...
Σε λίγο έφτασαν και οι δυό γοργόνες...
Η είσοδος της σπηλιάς των ονείρων...είχε πλέον ανοίξει...
Μπήκαν μέσα και βρήκαν τη μικρή Κοραλλένια...κουλουριασμένη σε μια γωνιά...και να κλαίει...
-Μη φοβάσαι μικρή μου...της είπε η Ηλιόφανη...σκουπίζοντας τα δάκρυα...της Κοραλλένιας...
-Είσαι ασφαλής πιά...συμπλήρωσε η Θαλασσιά...
Της είπαν...τι είχε συμβεί στη στεριά...στο μέρος τους...
Όλοι μαζί λοιπόν...θα έπρεπε να πάνε ...στο νησί της Υπομονής...
Οι γοργόνες πιάστηκαν χέρι χέρι ...και η Κοραλλένια ...ανέβηκε στη ράχη του δελφινιού...
και ξεκίνησαν...
Αφού πέρασαν κάμποσα κύματα...τελικά έφτασαν...
Εκεί τους περίμενε η Υπομονή...
Τους υποδέχτηκε με χαμόγελο...
Η Κοραλλένια...ένιωσε μια ανακούφιση...
Όμως νοσταλγούσε το μέρος που μεγάλωσε...
Στο νησί της Υπομονής...δεν υπήρχε κάτι το σπουδαίο ή το ιδιαίτερο...
Ήταν απλά κάτι το προσωρινό...
Πιο πέρα ...είχε μια ταμπέλα που έγραφε...προς Προσμονή...
...εκεί θα ήταν ο επόμενος σταθμός τους...
{συνεχίζεται...}